Spółgłoski sylabiczne we współczesnym angielskim pojawiają się w sylabach nieakcentowanych, gdzie ich poprzedzające samogłoski są zwykle tracone (np. nagłe ['sdn]. 1 Gdy poprzedzająca samogłoska pozostaje nieusunięta, zamiast tego pojawia się alternatywna forma fonetyczna [əC] (np. nagły ['sdən]).
Kiedy i gdzie pojawiają się spółgłoski sylabiczne?
Spółgłoska sylabiczna to spółgłoska, która zastępuje samogłoskę w sylabie. Mamy cztery spółgłoski w amerykańskim angielskim, które mogą to zrobić: L, R, M i N. To dobra wiadomość: upraszcza sylaby, w których po schwa następuje jeden z tych dźwięków. Zacznijmy od spółgłoski R i przykładowego słowa „ojciec”.
Co decyduje o tym, czy spółgłoska jest sylabiczna?
Spółgłoska sylabiczna to element fonetyczny, który normalnie tworzy spółgłoskę, ale może wypełnić miejsce na samogłoskę w sylabie. Innymi słowy, spółgłoska sylabiczna to spółgłoska, która może samodzielnie tworzyć całą sylabę, bez samogłosek. Zazwyczaj sylaba zawiera samogłoskę.
Czym są spółgłoski sylabiczne w brytyjskim angielskim?
W brytyjskim angielskim sylaba jest zwykle tworzona albo z samej samogłoski, albo z samogłoski następującej po spółgłosce. Z drugiej strony spółgłoska sylabiczna to gdzie sama spółgłoska tworzy sylabę, poprzez Schwa /ə/ wypowiadaną na górze spółgłoski, a nie po niej.
Gdzie spółgłoski występują w sylabach angielskich?
Początek(znany również jako anlaut) to spółgłoska lub dźwięki na początku sylaby, występujące przed jądrem. Większość sylab ma początek.