Podobnie jak w polarografii, prąd graniczny jest proporcjonalny do stężenia substancji (wysokość fali w DC i pulsie; wysokość piku w pulsie różnicowym), podczas gdy potencjał półfalowy (prąd stały, impuls) lub potencjał szczytowy (impuls różnicowy) identyfikuje gatunek.
Jaki rodzaj prądu mierzymy w polarografii?
Techniki polarograficzne prądu przemiennego (AC) wywodzą się z polarografii prądu stałego (DC), jak opisano powyżej, nakładając niewielkie napięcie zakłócające o różnych częstotliwościach na główne napięcie polaryzacji prądu stałego. Metody te wykrywają głównie adsorpcję uczestników procesów elektrodowych.
Gdzie prąd obserwowany w technice polarografii?
W najprostszym przypadku polarografii prądu stałego (DCP), przez cały czas życia kropli stosowany jest stały potencjał. Krzywa prądowo-napięciowa jest konstruowana przez zastosowanie serii potencjalnych kroków, gdy każdy krok jest zsynchronizowany ze spadkiem spadku. Prąd jest mierzony na końcu żywotności kropli.
Co oznacza ograniczenie prądu?
Prąd graniczny w elektrochemii to wartość graniczna prądu faradaicznego, który jest zbliżany wraz ze wzrostem szybkości transferu ładunku do elektrody. Do prądu granicznego można zbliżyć się, na przykład, zwiększając potencjał elektryczny lub zmniejszając szybkośćtransferu masy do elektrody.
Który prąd jest przydatny w polarografii?
Zasadniczo prąd stały (DC) polarografia daje granice wykrywalności rzędu 10−5 –10−6 mol l−1. Jednakże, jeśli przyłożone skanowanie potencjału jest albo w trybie DPP, albo w trybie prądu przemiennego (AC), wówczas granice wykrywania można zwiększyć do 10−7 –10−8 mol l−1, poszerzając swoje zastosowania analityczne.
