W 1905 Einstein zdał sobie sprawę, że efekt fotoelektryczny można zrozumieć, jeśli energia światła nie jest rozłożona na czołach fal, ale jest skoncentrowana w małych pakietach, czyli fotonach. Każdy foton światła o częstotliwości v ma energię hv. Tak więc praca Einsteina nad efektem fotoelektrycznym wspiera E=hv.
Jak Einstein udowodnił efekt fotoelektryczny?
Światło, powiedział Einstein, jest wiązką cząstek, których energie są powiązane z ich częstotliwościami zgodnie ze wzorem Plancka. Kiedy ta wiązka jest skierowana na metal, fotony zderzają się z atomami. Jeśli częstotliwość fotonu jest wystarczająca do wybicia elektronu, zderzenie wywołuje efekt fotoelektryczny.
Kto udowodnił efekt fotoelektryczny Einsteina?
Efekt fotoelektryczny został odkryty w 1887 roku przez niemieckiego fizyka Heinricha Rudolfa Hertza. W związku z pracami nad falami radiowymi Hertz zaobserwował, że gdy światło ultrafioletowe pada na dwie metalowe elektrody z przyłożonym do nich napięciem, światło zmienia napięcie, przy którym zachodzi iskrzenie.
Co dowodzi fotoelektryczny efekt?
Efekt fotoelektryczny dowodzi że światło ma aktywność podobną do cząstek. Efekt fotoelektryczny ma miejsce, gdy fotony padają na metal, a elektrony są wyrzucane z powierzchni tego metalu. Wyrzucane elektrony są określane przez długość fali światła, któraokreśla energię fotonów.
Co to jest efekt fotoelektryczny ustalić równanie fotoelektryczne Einsteina?
W związku z tym H new minus W reprezentuje maksymalną energię kinetyczną wyrzuconego fotoelektronu. Jeżeli V max jest maksymalną prędkością, z jaką fotoelektron może zostać wyrzucony, to H new jest równe W plus połowa kwadratu MV max. To równanie numer dwa. To równanie jest znane jako fotoelektryczne równanie Einsteina.
