Wyobrażamy sobie, że układ odpornościowy osiąga dyskryminację „ja-nie-ja” podczas odporności adaptacyjnej, nie poprzez rozpoznawanie różnic strukturalnych między własnymi a obcymi antygenami, ale raczej przez postrzeganie awidności Aktywacja komórek T.
Jak układ odpornościowy rozróżnia „ja” od „nie-ja”?
Wrodzony układ odpornościowy zapewnia natychmiastową obronę przed infekcją, ale nie zapewnia gospodarzowi długotrwałej ani ochronnej odporności. Wrodzona dyskryminacja między sobą a nie-ja jest głównie oparta na receptorach, które rozpoznają molekuły nie-ja obecne w patogenach, ale nieobecne u żywiciela.
Co rozpoznaje odporność adaptacyjna?
Ponieważ adaptacyjny układ odpornościowy może uczyć się i zapamiętywać określone patogeny, może zapewnić długotrwałą obronę i ochronę przed nawracającymi infekcjami. Kiedy adaptacyjny układ odpornościowy zostaje wystawiony na nowe zagrożenie, specyfika antygenu jest zapamiętywana, co zapobiega ponownemu zachorowaniu.
W jaki sposób układ odpornościowy osiąga samo-nie-ja-dyskryminację podczas odporności adaptacyjnej?
Układ odpornościowy dokonuje rozróżnienia „ja-nie-ja”, po części poprzez wykorzystywanie cząsteczek rozpoznających powierzchnię komórki, które po aktywacji przez nie-ja-ligandy prowadzą do wytworzenia cząsteczek zapalnych i/ lub śmierć sąsiednich komórek.
Co to jestrozpoznawanie siebie i niesamopoznania?
• Każdy organizm ma unikalne cząsteczki na powierzchni swoich komórek. Układ odpornościowy ma zdolność rozróżniania między komórkami ciała („własnymi”) a ciałami obcymi („nie-ja”).
