Elektryfikacja obszarów wiejskich stała się jednym z najbardziej udanych programów rządowych, jakie kiedykolwiek uchwalono. W ciągu 2 lat pomógł dostarczyć energię elektryczną do około 1,5 miliona gospodarstw za pośrednictwem 350 wiejskich spółdzielni w 45 z 48 stanów. Do 1939 roku koszt jednej mili linii wiejskiej spadł z 2000 do 600 dolarów.
Co osiągnęła Administracja Elektryfikacji Wiejskich?
Ustawa o elektryfikacji obszarów wiejskich z 1936 r., uchwalona 20 maja 1936 r., udzieliła pożyczek federalnych na instalację systemów dystrybucji energii elektrycznej w celu obsługi odizolowanych obszarów wiejskich w Stanach Zjednoczonych. Finansowanie zostało przekazane za pośrednictwem spółdzielczych firm energetycznych, z których setki istnieją do dziś.
Kto skorzystał na rzecz Administracji Elektryfikacji Obszarów Wiejskich?
Do czerwca 1939 roku REA pomogła założyć 417 spółdzielni elektrycznych obsługujących 268 000 gospodarstw, zwiększając liczbę zelektryfikowanych wiejskich domów w kraju do 25 procent. Co najmniej 33 z tych spółdzielni znajdowało się w Gruzji.
Czy Nowy Ład wyeliminował Wiejską Administrację Elektryfikacyjną?
Ale kryzys doprowadził do upadku wielu władz państwowych i jeszcze bardziej podniósł poprzeczkę w zniechęcaniu prywatnych inwestycji w wiejską infrastrukturę elektryczną. Kiedy Roosevelt objął prezydencję 4 marca 1933 r., rynek dla nowych inwestycji w elektryfikację wsi już nieistniał.
Ilu osobom pomogła Wiejska Administracja Elektryfikacji?
Osiemdziesiąt lat temu prezydent Franklin Delano Roosevelt (w środku) podpisuje ustawę o elektryfikacji wsi z przedstawicielem Johnem Rankinem (z lewej) i senatorem Georgem Williamem Norrisem (z prawej). Dzisiejsze wiejskie spółdzielnie elektryczne dostarczają energię elektryczną ponad 5,5 milionom wiejskich klientów.