Purany są znane ze skomplikowanych warstw symboliki przedstawionych w ich opowieściach. Złożone głównie w sanskrycie i tamilskim, ale także w innych językach indyjskich, kilka z tych tekstów nosi nazwy głównych bóstw hinduskich, takich jak Wisznu, Śiwa, Brahma i Śakti.
Kiedy powstały Purany?
Najwcześniejsze Purany, skomponowane być może między 350 a 750 ce, to Brahmanda, Devi, Kurma, Markandeya, Matsya, Vamana, Varaha, Vayu i Vishnu. Następne najwcześniejsze, skomponowane między 750 a 1000, to Agni, Bhagavata, Bhavishya, Brahma, Brahmavaivarta, Devibhagavata, Garuda, Linga, Padma, Shiva i Skanda.
Kto i kiedy napisał Purany?
Purany, dosłownie „starożytne” pisma, funkcjonują jako część pism świętych dla tradycji hinduskiej. Teksty te były pisane przez długi czas od około IV wieku p.n.e. do wieku XI i przypisywano je Vyasa, hinduskiemu mędrcowi, któremu przypisuje się również napisanie słynnej epopei Mahabharaty.
W jakim języku jest napisana hinduska święta księga?
Pierwotnym językiem wczesnych świętych ksiąg hinduskich jest sanskryt i należy je doceniać poprzez mowę, a nie słowo pisane. Istnieją dwie kategorie tekstów: teksty objawione i teksty zapamiętane. Objawione teksty były rzekomo boskim słowem usłyszanym przez pierwotnego mędrca.
Które źródło jestPurany?
Purany (sanskryt: पुराण purāṇa, „starożytnych czasów”) to hinduskie teksty religijne. Zawierają narracje o historii Wszechświata od stworzenia do zniszczenia oraz genealogie królów, bohaterów, mędrców i bóstw. Niektóre z Puran to dyskursy na temat kosmologii, geografii i filozofii hinduskiej.
