Słowo "przegięcie" pochodzi z łacińskiego inflectere, co oznacza "zginać". Fleksja w gramatyce angielskiej obejmuje dopełniacz; liczba mnoga -s; trzecioosobowe -s liczby pojedynczej; czas przeszły -d, -ed lub -t; ujemna cząstka 'nt; -ing formy czasowników; porównawczy -er; i superlatyw -est.
Dlaczego języki mają fleksję?
Zaletą fleksji jest to, że zapewniają one bardzo zwarty sposób przekazywania informacji gramatycznych wraz z elementami leksykalnymi. W językach wysoce fleksyjnych, takich jak łacina, bardzo łatwo jest rozpoznać relacje gramatyczne między słowami (np. co jest podmiotem, co jest przedmiotem zdania).
Jaka jest przyczyna przegięcia?
Fleksja, dawniej fleksja lub przypadek, w lingwistyce zmiana formy słowa (w języku angielskim zwykle dodanie końcówek) oznaczanie takich rozróżnień jak czas, osoba, liczba, płeć, nastrój, głos i sprawa.
Co to są odmiany w języku staroangielskim?
Staroangielski był językiem wysoce fleksyjnym, co oznacza, że rzeczowniki, zaimki, przymiotniki i określniki były odmieniane, aby wskazać przypadek, rodzaj i liczbę. Czasowniki odmieniano w celu wskazania osoby, liczby, czasu i nastroju.
Czym są fleksja w języku?
Fleksja to proces, w którym słowa (lub frazy) są oznaczane dla pewnych cech gramatycznych. Być może najczęstszym sposobem, w jaki języki osiągają to oznaczanie, jest „dodawanie” morfemu na końcu słowa (w takim przypadku morfem ten jest znany jako sufiks).
