Kwasy sialowe występują również w wielu płynach ustrojowych człowieka, w tym w ślinie, soku żołądkowym, surowicy, moczu, łzach i mleku ludzkim (Tabela 2). Wolny kwas sialowy znajduje się w moczu, szczególnie u pacjentów z chorobą sialurii, gdzie w ciągu 1 dnia można wydalić do 7 g kwasu sialowego (Montreuil i wsp., 1968).
Skąd pochodzi kwas sialowy?
Kwasy sialowe są powszechnie częścią glikoprotein, glikolipidów lub gangliozydów, gdzie zdobią końce łańcuchów cukrowych na powierzchni komórek lub rozpuszczalnych białek. Jednak kwas sialowy zaobserwowano również w zarodkach Drosophila i innych owadach. Generalnie wydaje się, że rośliny nie zawierają ani nie wykazują kwasów sialowych.
Co zawiera kwas sialowy?
Źródła dietetyczne bogate w Neu5Gc obejmują czerwone mięso, takie jak wołowina, wieprzowina, jagnięcina oraz, w znacznie mniejszym stopniu, produkty z mleka krowiego. Na uwagę zasługuje fakt, że rośliny i drób nie zawierają Neu5Gc, a próbki ryb przebadane do tej pory zawierają niewielkie lub śladowe ilości (58, 60).
Do czego służy kwas sialowy?
Kwasy sialowe (Sias) to cukry o dziewięciu atomach węgla, zwykle obecne jako końcowe reszty glikoprotein i glikolipidów na powierzchni komórki lub wydzielane. Odgrywają ważną rolę w komunikacji komórkowej, a także w infekcji i przetrwaniu patogenów.
Czym jest biologia kwasu sialowego?
Kwasy sialowe lub kwasy N-acetyloneuraminowe (Neu5Ac) to zróżnicowana grupa 9-węglowychkarboksylowane monosacharydy syntetyzowane u zwierząt, obecne na najbardziej zewnętrznym końcu łańcuchów węglowodanowych połączonych wiązaniem N i O oraz w glikokoniugatach związanych z lipidami (ryc. 1, 1–6) i brak w roślinach.
