W latach 40. XX wieku amerykański artysta W alter Anderson rozpoczął produkcję wielkoformatowych linorytów w swoim domu Gautier w stanie Mississippi, które miały być używane jako tapeta, zawieszona jak zwoje. Jego prace były wystawiane w 1949 roku w Brooklyn Museum w Nowym Jorku.
Skąd się wziął linodruk?
Linoleum zostało wynalezione przez Fredericka W altona (Wielka Brytania) w połowie XIX wieku, który po raz pierwszy opatentował materiał w 1860 roku. W tamtym czasie jego głównym zastosowaniem był materiał podłogowy, a później w XIX wieku jako rzeczywista tapeta. Jednak w latach 90. XIX wieku artyści zaczęli używać go jako medium artystycznego.
Kiedy wynaleziono linoryt?
Drzeworyt to najstarsza technika graficzna, wywodząca się z Chin i docierająca na Zachód w XIII wieku; linoryt został wynaleziony pod koniec XIX wieku. Pogrubiony znak drzeworytu i (często widoczne) wrażenie słojów drewna kontrastują z bardziej płynnym znakiem linorytu.
Kto jako pierwszy użył drukowania lino?
Pierwsze kolorowe linoryty na dużą skalę, wykonane przez amerykańskiego artystę, powstały ok. 15 tys. 1943–45 autorstwa W altera Inglisa Andersona i wystawiony w Brooklyn Museum w 1949 roku. Dziś linoryt jest popularną techniką wśród artystów ulicznych i sztuk pięknych związanych ze sztuką uliczną.
Dlaczego linoryt jest krytykowany?
Chociaż główni artyści zaczęli stosować technikę linorytu już w 1903 roku, wielu w środowisku artystycznym unikało tego medium ze względu na jego prostotę, powołując się na to jakobrak wyzwania. Na szczęście mediów artystycznych nie można oceniać wyłącznie na podstawie elitarności – sztuka, jak udowodniono, nie zwraca uwagi na granice.