Zazwyczaj obejmuje to interakcję elektronów na orbicie sigma z pobliskimi niewiążącymi orbitalami p lub antywiążącymi σ∗lub π∗ w celu zapewnienia rozszerzonych orbitali molekularnych, co dodatkowo zwiększa stabilność systemu.
Które z poniższych orbitali są zaangażowane w hiperkoniugację?
Hiperkoniugacja polega na delokalizacji orbitali σ i wiązań π, tj. przechodzi w koniugację σ-π. Rodzaj delokalizacji obejmujący orbital wiązania sigma nazywa się hiperkoniugacją.
Czy hiperkoniugacja obejmuje delokalizację elektronów pi?
Hiperkoniugacja to delokalizacja elektronu sigma znana również jako koniugacja sigma-pi. Obecność α-H w odniesieniu do wiązania podwójnego, potrójnego lub węgla zawierającego ładunek dodatni (w jonie węgla) lub niesparowanego elektronu (w wolnym rodniku) jest warunkiem hiperkoniugacji.
Co się dzieje podczas hiperkoniugacji?
Delokalizację σ-elektronów lub samotnej pary elektronów na sąsiedni π-orbital lub p-orbital nazywa się hiperkoniugacją. Występuje z powodu nakładania się orbitalu wiążącego σ lub orbitalu zawierającego wolną parę z sąsiednim orbitalem π lub orbitalem p. Jest również znany jako „brak rezonansu wiązania” lub „efekt Bakera-Nathana”.
W jakim przypadku występuje ujemna hiperkoniugacja?
Ujemna hiperkoniugacja występuje, gdy wypełnione orbitale π lub p oddziałują zsąsiednie orbitale antywiążące σ (w przeciwieństwie do „dodatniej” hiperkoniugacji, jak widać w karbokationie etylu). Przykład tego efektu można zaobserwować w anionie trifluorometoksylowym oraz w efekcie anomerycznym.
